Tertio

Keert de rust wat weer, na weken van storm? In de kerkelijke coulissen blijft er alvast veel bedrijvigheid en zo hoort het ook. Daar is werk aan de winkel. Veel werk. Gelukkig leeft dat besef. Ook de Kamer en het Vlaams Parlement zetten met hun onderzoekscommissies alle zeilen bij. Maar hoe zit het met u, christenen van diverse pluimage? Ligt u …

Wetenschapsfilosoof Andreas De Block biedt in een nieuw boek weerwerk tegen het idee dat er geen linkse of rechtse wetenschappers bestaan: “In de astronomie, de theoretische fysica of pakweg de biochemie is het weinig relevant of je bijvoorbeeld atheïst of diepgelovig bent. Maar zeker in de gedrags- en geesteswetenschappen spelen ideologische en andere levensbeschouwelijke overtuigingen en waarden een belangrijke rol.”

De synode over synodaliteit in Rome loopt ten einde. Het refrein dat een synode geen parlement is, dat de Geest de hoofdactor is, dat er vanuit de diversiteit harmonie moet groeien en dat we samen op weg gaan om te onderscheiden, is tot vervelens toe herhaald. Maar hoe zullen de strofen van het lied eruitzien? Zaterdag wordt over het slotdocument gestemd. Er zal zeker aandacht zijn voor de vele wonden in Kerk en wereld die smeken om heling.

In de jaren zestig van de vorige eeuw werkte mijn moeder een tijdje bij de administratieve afdeling van de rechtbank in Amsterdam. Daar hield ze een kaartsysteem bij waarop de gegevens van de gedaagden werden genoteerd. Niets bijzonders. Haar mannelijke collega was van protestantse huize en had er lol in om het invullen van de kaarten af en toe te onderbreken met de opmerking: “zedenzaak: rooms”. Het was bedoeld om mijn katholieke moeder te plagen. Maar ook zij had al snel in de gaten dat degenen die vanwege een zedendelict moesten verschijnen, opvallend vaak een rooms-katholieke achtergrond hadden. Toen nog werd de godsdienst, of die nog door de persoon in kwestie werd beleden of niet, expliciet vermeld. Hierdoor viel mijn moeder nog iets anders op: fraude en financiële oplichting bleken vooral protestantse ‘zonden’.

Di 17/10

Ik was tien jaar toen ik met mijn ouders de bisschopswijding van Godfried Danneels meemaakte. Hij schreed voorbij, minzaam, kwetsbaar als albast en tegelijk onaanraakbaar. Hij leek ontheven aan de zwaartekracht van het leven waar gewone mensen onderhevig aan zijn, als vertoefde hij in een ander universum. Drie jaar later werd hij benoemd tot …

Ik ben een lauwe minnaar van persoonlijke godsbeelden. U denkt misschien spontaan dat zoiets allicht komt omdat ik te weinig fantasie heb. Zelf denk ik toch vooral: omdat die godsbeelden vaak zo weinig veelzeggend zijn, zo ondermaats, zo banaal. Geef mij maar wat forse Bijbelse taal, en de evocaties die de vroege schrijvers ermee maken. Dat wakkert mijn verlangens pas aan!

Met zijn jongste film The Old Oak maakte Ken Loach kans op een derde Gouden Palm in Cannes. Hij kreeg ze niet. Toch levert hij een ontroerende film af over Syrische vluchtelingen die in een Engels stadje onderdak krijgen. Tegen de zin van de lokale bewoners. Draaien zij bij?

“I started to believe in God as a person”, gaf de Noorse, in 1959 geboren schrijver Jon Fosse eind vorig jaar in een interview te kennen. Dat was een tiental maanden voordat hij de Nobelprijs Literatuur won. Fosse had kort voordien zijn zevendelige magnum opus Septologie voltooid en noemde zich allang zonder schroom katholiek. Ook zijn nieuwe novelle Een schitterend wit getuigt van deze uitgesproken religieuze overtuiging en is bijgevolg méér dan, zoals op de achterflap te lezen valt, “een klein meesterwerk over de dood”. Veeleer getuigt het kleinood van Fosses geloof in het eeuwige leven.

Het geweld door religieuze overtuigingen neemt toe. Vroeger lag het zwaartepunt in het Midden-Oosten, maar vandaag zijn vervolgingen een wereldwijd fenomeen. In Afrika vooral, maar ook in Azië en Latijns-Amerika verslechtert de situatie. Zelfs in het Westen is religieuze vrijheid minder vanzelfsprekend geworden. Dat blijkt uit het tweejaarlijkse rapport van Kerk in Nood.

Een Italiaanse kloosterzuster realiseerde in 1983 haar droom: een plek creëren waar jongeren op de dool de weg naar het Licht zouden vinden. Veertig jaar later is de Gemeenschap Cenacolo uitgegroeid tot een wereldwijde katholieke organisatie. Pascal Humblet, verantwoordelijke voor ons land, mag je een ervaringsdeskundige noemen. Hij liet dankzij Cenacolo een leven van drugs en alcohol achter zich en is vandaag parochieassistent in Schoten.